Jovanotti: "De pijn na het ongeluk, en ik zal het nog lang volhouden."

"Als je jezelf ernstig bezeert, voel je de eerste paar seconden geen pijn, sterker nog, je voelt helemaal niets. Ik heb zelfs mijn telefoon uit het frame van de fiets gehaald en een filmpje gemaakt waarin ik zei dat ik was gevallen, zelfs glimlachend. Toen begon het vreselijk pijn te doen. Ik zag dat mijn voet aan de verkeerde kant stond en mijn sleutelbeen door mijn schouderblad prikte. Ik hoorde de stemmen van de mensen die me hielpen, en het volgende wat ik hoorde was de sirene van de ambulance." Jovanotti beschreef die momenten op de dag van zijn zware fietsongeluk in Santo Domingo twee jaar geleden in een lang bericht op Facebook. "Precies twee jaar geleden, op 15 juli 2023, werd ik voor zonsopgang wakker. Ik was in de Dominicaanse Republiek en verbleef met Fra een paar weken op vakantie bij een vriend. Omdat ik mezelf ken en weet dat een parasol en ligstoel niet mijn ding zijn, nam ik mijn fiets mee, een gravelbike, zodat ik het eiland buiten de resorts een beetje kon verkennen," zegt hij, eraan toevoegend dat "het na 8 uur 's ochtends al bloedheet was, maar ik vind het fijn om alleen te fietsen in de tropische luchtvochtigheid, de gustibus... Ik weet het. Dus die tweede ochtend dacht ik eraan om de hele weg naar de kust over te steken, voorbij de bergkam die het eiland in tweeën deelt." De bestemming die ochtend was een strand "waarvan ik aannam dat het verlaten was" om te zwemmen. Een strand dat hij nooit bereikte. "Ik herinner me dat het een prachtige rechte weg was die dwars door een eindeloze smaragdgroene suikerrietplantage liep," vervolgt hij, zich niet bewust van de vreemdeling die bij een fruitkraam op hem wachtte. "Het pas geasfalteerde asfalt maakte de verkeersdrempel onzichtbaar die de groenteboer, of wie dan ook, voor zijn winkeltje had neergezet om de auto's af te remmen. Ik zag hem niet, je kon hem helemaal niet zien. Dus viel ik met enorme pijn op de grond." "Zo begon een nieuw avontuur, bestaande uit een mislukte spoedoperatie, een bacterie die mijn dijbeen binnendrong, vermalen in een operatiekamer die meer op een reggaetonclub leek dan op een steriele plek, en vervolgens geduld, gymnastiek, gymnastiek, nog eens een acht uur durende operatie zes maanden later in Italië om te repareren wat er gerepareerd kon worden, en vervolgens gymnastiek, gymnastiek, gymnastiek, en elke dag nieuwe dingen leren, en mijn geest gefocust houden op het doel om weer op het podium te staan, en ook weer op mijn fiets te stappen, en zonder krukken te lopen, enzovoort," schrijft hij, terugdenkend aan de hele reis. "Het doet nog steeds pijn. Ik heb die constante pijn die zo vertrouwd is geworden dat ik die als een reisgenoot ervaar. Ik sta er bovenop, ik train elke dag, het daagt me uit, ik geef niet op. Samen komen we ver. We hebben net een tournee van 54 concerten gedaan en het was geweldig, en hij had ook plezier, de pijn. Hij had zoveel plezier dat hij vaak vergat dat hij er was en met me danste, en we vergaten elkaar. De kracht van muziek." Een ander podium wacht hem op 26 juli, dat van het No Borders Festival, in de Valle dei Laghi di Fusine, in Friuli Venezia Giulia: "Het wordt een bijzonder concert, want alleen mensen die er op de fiets zijn gekomen, zullen deelnemen, en we zullen met 5000 fietsen zijn. Ik heb mezelf beloofd, toen het idee voor dit bijzondere concert een jaar geleden ontstond, dat ik er ook op de fiets zou komen. Beginnend bij mijn huis. Dat ga ik proberen te doen, 770 km, eigenlijk één voor elke dag van de afgelopen twee jaar."